Vrijdagochtend ging Geuko naar school. Hij had goed geleerd voor een toets van topografie. Naar eigen zeggen heeft hij alles goed. We zijn natuurlijk weer reuze benieuwd of dat weer een 10 wordt. Verder ging het vandaag weer goed op school. Geuko was daarentegen ook heel blij dat het weekend kon beginnen.
In de avond kregen we visite van de leden van het bestuur van Stichting Adventure Geuko. Het bestuur zet zich op de achtergrond in voor Geuko en alles daarom heen. Plannen, financiën en uiteraard was het ook heel fijn om elkaar even weer te zien.
Vandaag begint de maand Juli, een maand met vele herinneringen.
We krijgen altijd een beetje de kriebels als de maand Juli begint. Onze gedachtes gaan heen en weer. Terug naar 2016.
Toen begon Juli heel normaal maar werd Geuko halverwege de maand ziek. Eerst wat verkouden, niet helemaal lekker, hangerig.... er leek niks aan de hand.
Tot die ene dag, 22 Juli, het noodlot toe sloeg. Met de woorden: 'Ik kan niet meer lopen' kwam Geuko naar ons bed gestrompeld in de vroege ochtend. Papa tilde hem naar beneden, legde hem op de bank en we zagen hem zieker worden. Hij ademde vreselijk zwaar en zijn spraak werd minder.
De huisarts gebeld en direct doorgestuurd naar het ziekenhuis in Winschoten. Daar verzwakte Geuko elk kwartier meer en meer.
Vervelende onderzoeken werden gedaan en de artsen stonden met hun handen in het haar: 'Wat is er toch met deze jongen aan de hand?'
Voordat we het wisten reden we met spoed naar Groningen. De ambulance was in 15 minuten in het ziekenhuis.
Rennend door de gangen naar de IC. We zagen het leven weg trekken uit zijn lijfje. Hij ademde niet meer. Totale paniek. Hij werd in slaap gebracht, geïntubeerd. We dachten dat we hem kwijt waren.
Eigenlijk zijn we op die dag ook een stukje Geuko kwijt geraakt. Want wat we toen nog niet wisten is nu geschiedenis. We zouden onze Geuko nooit terug krijgen zoals hij was.
Het werd een doolhof van emoties. Diepste dalen ooit. Alles om ons heen ging door. Bij ons bleef alles liggen en stond alles stil. Wat waren we uitgeteld, ons lichaam lam geslagen. Als een rollercoaster denderend door de dagen, weken, jaren..
Inmiddels zijn we 7 jaar verder. Dat is niet zomaar gelukt..... Onvoorwaardelijke steun van onze beide ouders zorgt ervoor dat we door gaan, ook andere familieleden zijn er altijd voor ons, vriendschappen komen en gaan maar de (h)echte vriendschappen blijven bestaan, onze dierbaren. We kunnen echt niet zonder ze.
We delen op social media hoe ons leven met Geuko eruit ziet. Na ons televisie debuut werd dat bereik natuurlijk veel groter. En nog komen er dagelijks nieuwe volgers bij. We zijn daar heel blij mee. We waarderen de steun van onze volgers. Daaruit halen wij kracht in moeite tijden. Lieve woorden, kaartjes, cadeautjes enz.
We willen andere ouders bewust laten worden van hun eigen geluk. Mensen beseffen soms niet eens hoe rijk ze zijn en dankbaar mogen zijn voor wat hun allemaal gegund is. Niets is vanzelfsprekend.

De maand Juli staat ook in het teken van Acute Flaccid Myelitis Awareness. We weten dat bewustzijn over AFM levens redt - door ervoor te zorgen dat ouders en artsen elk teken van ledemaatzwakte behandelen als een medisch noodgeval.
Daarbij komt deze maand ook dat ons een heel belangrijk en moeilijk gesprek te wachten staat. Samen met de advocaten gaan we het gesprek aan tegen en met de verzekering. Alle ogen zijn gericht op 4 Juli, het is er op of er onder. Want een rechtszaak tussen een kind en een verzekering zit toch helemaal niemand op te wachten....