Vanmorgen reden opa en oma al vroeg naar Winschoten. Opa kwam papa ophalen om samen naar Utrecht te rijden voor het gesprek met de verzekering.
Geuko was al wakker en had gelukkig redelijk goed geslapen. Hij weet wat er allemaal gaande is en voelt uiteraard ook onze spanning. We proberen hem altijd zoveel mogelijk uit het 'zakelijke' te houden maar hij heeft -net als ons- inmiddels al zoveel gehoord, meegemaakt en geleerd. Hij weet heel goed waarvoor papa naar Utrecht ging.
Er was gelukkig huiswerk en dat gaf genoeg afleiding. Ook lukte het weanen vandaag weer, 5 minuten!
Voor mama (en oma) was het wachten best spannend. Gelukkig was er rond 12.00 uur een verlossend telefoontje van papa;
Gesprek is gevoerd, nog geen uitsluitsel, nu 2 lange weken wachten. Uit gaan van het slechtste dan valt het nog niet mee, de klap komt dan net iets minder hard aan. Als het mee valt dan springen we een gat in de lucht.
Bij afwijzing is de volgende stap een kortgeding, daar hebben we alle support van iedereen voor nodig.
Duimen jullie met ons mee op een inkeer van de verzekering om Geuko te helpen?

Bij afkeuring van ons verzoek betekend het geen toekomst voor Geuko, einde verhaal, kans op overlijden vrij groot. Klinkt hard, het is hard, dat kruispunt is waar we nu staan.
Er is geen alternatief in Nederland om veilige zorg te krijgen, dus ook geen kans en mogelijkheid op herstel. Die zo ontnomen wordt. Wij hopen op het beste, bereiden ons zo ver als het kan voor op het slechtste, meer kunnen we op dit moment niet.

Geuko ging vanmiddag niet naar fysiotherapie en de ergotherapeut kwam ook niet. Dit hadden we afgezegd omdat we niet wisten hoe alles ging aflopen vandaag. Gelukkig waren papa en opa rond 14 30 uur weer thuis en was er nog tijd om even samen thee te drinken en Geuko kon nog even gamen met opa.
Dit gesprek en alles van vandaag gaat ons niet in de koude kleren zitten. Komende twee weken zullen we moeten wachten op antwoord.