Maandagochtend vertrokken wij richting onze vakantie bestemming in de Ardennen. In december zijn we begonnen met zoeken naar een geschikt huisje en in januari hebben we iets kunnen vast leggen.
De reis verliep voorspoedig. We hadden van te voren op de route onze pauze stops al uitgezocht zodat we ongeveer om het 1,5 uur even gingen stoppen. Na ruim 6 uur onderweg kwamen we aan bij onze vakantie woning in het dorpje Barvaux. Tot onze schrik was de helling (de oprit) veel stijler dan op de foto. Onze bus kwam er niét bij omhoog. Toen papa even de drempel van de voordeur wilde bekijken schrokken we alweer... een drempel van ruim 25 cm hoog. Gelukkig hadden we onze eigen rijplaat in de bus en hebben we dat snel kunnen oplossen. 'Schrokken' is misschien niet helemaal de juiste benaming in de zin hiervoor want we stonden nog geen 1 minuut bij het huisje en werden overvallen door een ambulance met spoed, politie, spoed arts, brandweer commandant, brandweer bluswagen en het halve dorp wat er aan kwam lopen.....
Precies op het moment dat wij aankwamen rijden gebeurde er een behoorlijk zwaar ongeluk met de eigenaar van onze vakantie woning en zijn zitmaaier. Hij zat er bekneld onder er er werd gevreesd voor zijn leven. We stonden in no time omringd door alle hulpdiensten die je maar kunt bedenken.
Dit duurde al met al zo'n uur voordat we konden uitladen en bijkomen.
We besloten die avond eten te bestellen en konden na een poosje een beetje op adem komen en het vakantiegevoel kwam een beetje terug.
Het huisje is (op de drempel na) prima. Ruim en knus. Geen aangepaste woning. Wij hebben nauwkeurig alles online kunnen inzien en opgemeten en waren er van overtuigd dat het allemaal ging lukken. We hebben nog nagevraagd tijdens het boeken hoe hoog de entree was en dat was volgens de eigenaar geen probleem met een rolstoel.
Ondertussen zijn we er achter gekomen dat Belgen sommige dingen heel anders inschatten of een hele andere interpretatie hebben van iets........
De jongens sliepen in de eerste nacht nauwelijks. Het was uiteraard wennen met z'n tweetjes in 1 bed, het was onwijs warm (we hadden de airco nog niet ontdekt) én er kwam rond 03 uur een zware onweersbui over.
Helemaal gebroken begonnen we aan de eerste vakantiedag. We vertrokken richting La Roche. Wij wilden daar de stad verkennen en we hadden een speurtocht geboekt. Ook dat laatste hadden we uitgezocht en naar ons idee was dat met een rolstoel te doen. Er stond namelijk ook bij dat buggy/wandelwagen mee konden. Al snel kwamen we tot de ontdekking dat we een echt toeristisch plekje hadden uitgezocht en parkeren met onze grote bus bijna onmogelijk leek. Toch vonden we een plekje en liepen we een stukje door de stad richting het begin van de speurtocht. Het viel ons ook op hoe slecht de wegen zijn en werkelijk nergens een op of afritje van de stoep af. Hoe kwam Geuko de stoep op of af? We begonnen vol goede moed aan de speurtocht maar nadat we Geuko tot twee keer toe in tranen hadden, over een drukke weg moesten lopen omdat Geuko de stoep niet op kwam en de route ineens over ging in een trap..... besloten we te stoppen. We hebben de spullen weer ingeleverd en liepen terug door het stadje. Dit werd niks. We zochten ons nog een restaurant (in een andere plaats) en hebben daar lekker gegeten.

Savonds maakten we plannen voor de volgende dag. Met de trein naar Luik. Alles zochten papa en Geuko uit. Parkeren, treintickets, rolstoel plek, kosten, reistijd... werkelijk alles. Plaatjes op Google lieten ons zien dat de trein geschikt is voor rolstoelgebruikers. In de nacht droomden we zelfs over van alles wat mis zou kunnen gaan.
We kwamen aan op het station van Barvaux, gloednieuw station, helemaal rolstoelvriendelijk gemaakt met oprij banen naast de trappen. De jongens waren dol enthausiast toen de trein er aan kwam. De conductrice stapte uit en we liepen haar kant op. Met nog al een afstandelijke houding liet ze ons vrij snel merken dat de rolstoel niet naar binnen kon. Dat zagen wij natuurlijk ook al lang maar er hoort dan een rijplaat te zijn (in een kastje in de trein) zodat het wel lukt. De dame begon wat te rommelen maar kreeg het niet voor elkaar. Ze bleef maar schudden met haar hoofd en vloot ineens op haar fluitje en de trein vertrok!! Mensen in de trein keken verbaasd naar de conductrice en wij stonden met open mond de trein na de kijken.

Wat gebeurd hier nou?! Worden wij gewoon geweigerd? Beide jongens in tranen, wij vooral kwaad omdat de dame in kwestie ons gewoon liet staan, een kind in rolstoel nota bene, totaal niet behulpzaam. Uiteindelijk na wat rond bellen blijkt het zo te zijn dat je (een week van te voren) assistentie kan aanvragen voor als je hulp nodig hebt bij je treinrit.
Wij konden dat natuurlijk niet meer voor elkaar krijgen en wilden wachten op de volgende trein. Maarja.. hoe verstandig was dat? Hoe zou het dan zijn op het station in Luik? Hadden we ons dat zó verkeken en vergist? De volgende trein arriveerde en tot ons verdriet was daar helemaal geen personeel om te helpen en kwam er ook niemand naar ons toe, ondanks wij wel aanstalten maakten om te willen instappen.
Tranen drogen lukte niet. We waren eigenlijk met z'n 4 tjes gewoon heel verdrietig. Eerst ons plannetje van maandag al in het water en nu onze dag naar Luik.
We belden nog met een toeristen kantoor van Luik en vroegen naar parkeermogelijkheden maar daar werd ons zelfs geadviseerd om niet te komen. Het schijnt dat er in Luik zo ontzettend veel wegwerkzaamheden zijn dat we überhaupt de stad niet in kwamen met een rolstoelbus en een rolstoel.
Het verschil tussen een duw rolstoel en een electrische rolstoel is enorm. In België (belgisch Luxemburg) is veel rolstoel toegankelijk.... daarmee bedoelen ze: rolstoel die je duwt. Waarmee je een stoepje op kan en af. Die je met een hupje de trein drempel over tilt. Compleet andere interpretatie. Hier hebben wij ons behoorlijk in verkeken. Dat maakt de Ardennen voor ons niet geheel geschikt, je kan alles nog zo goed uitzoeken maar als de werkelijkheid niet overeenkomt.. moet je roeien met de riemen die je hebt.
Het is aan de ene kant absurd dat mensen op deze manier buiten gesloten worden, niet mee kunnen doen, geen inclusiviteit (zelfs de dierentuin in Bouillon lukte niet). Aan de andere kant maakt dat ook het avontuurlijke stukje België waar je een fantastische vakantie kan hebben, zonder rolstoel.

Roeien met de riemen die je hebt was misschien we te gemakkelijk gezegd, we zaten er woensdagmiddag zo door heen dat we er zelfs aan dachten om de vakantie eerder af te breken. Al onze plannetjes waren mislukt of vielen in het water. Wat gingen we ons zelf nog meer aan doen? Waar ligt onze grens.. we belden met het boekingskantoor en ze stuurden ons even later nieuwe uit tips. We werden gebeld door de organisatie van de speurtocht en kregen ons geld terug en ook van de treintickets was restitutie nog mogelijk.
We pakten de draad weer op en maakten nieuwe plannen voor de tweede helft van onze vakantie. We spraken samen af ons best te blijven doen en niks meer te laten mislukken. De jongens gaven ook beide aan het huisje wél het fijn te vinden. We hadden tenslotte een prachtig uitzicht, luxe jacuzzi, airconditioning en een ruim en knus huisje.

Geuko kwam er achter dat de grootste speelgoed winkel van de omgeving in de buurt zat. In het plaatsje Marche en Famenne. We zochten de route op en het leek allemaal goed te doen. Ook zagen we dat we langs een maïs doolhof kwamen net buiten ons dorpje. Online bekeken we tot in den treure of dit geschikt zou zijn voor een electrische rolstoel. Het leek te gaan. We besloten te gaan kijken en durfden het uiteindelijk wel aan. We namen een onwijs groot risico met paden van grind, houtsnippers maar ook harde klei. Het lukte. Weliswaar twee keer zat de rolstoel vast in de blubber maar dat mocht de pret niet drukken. De jongens hadden het naar hun zin. Het was 11 ha aan labyrint met onderweg opdrachten en entertainment in het thema Dinosaurussen.
Na ruim 2 uur reden we door en kwamen we aan bij Dreamland. Geuko koos daar een verjaardagscadeau en kregen beide jongens een vakantie cadeau van ons. Vergeleken met de rest van de week konden we wel stellen dat dit een geslaagde dag was.
Vrijdag was de warmste dag van de week en besloten we dagje in het huisje te blijven. De temperatuur lag voor 11 uur al boven 30 graden. Met de airco aan vermaakten we ons. Af en toe lekker in het bubbelbad, filmpje kijken en gamen.
Zaterdag was de laatste dag dat we op pad gingen en kwam mama met het idee om een tour door de ardennen te maken. We stippelen een fantastische route uit met panoramisch uitzichten, uitkijkpunten en spannende scherpe berg weggetjes. Het rijden alleen al was een avontuur opzich. Toch bracht onze bus ons overal en hadden we natuurlijk ook een hele goede chauffeur. Ook hadden we voor de avond een heerlijk plekje gevonden waar we echt ( en voor het eerst deze week) hebben genoten van een etentje buiten de deur.

Zondag opnieuw een warme dag en werd er vooral opgeruimd, ingepakt en schoongemaakt.

Maandagochtend vertrokken we richting Winschoten. De reis verliep redelijk voorspoedig maar halverwege bij een pauzestop ontdekten we dat de lift niet meer naar beneden ging. En nu?! Zonder de lift kunnen we Geuko niet uit de bus krijgen. We roken olie en wisten eigenlijk al wel wat het probleem was. We zijn maar gaan rondbellen want we waren niet op tijd terug in Veendam (naar onze vaste garage voor de bus/lift). We zijn uiteindelijk gestrand bij Weersink in Enschede, daar hebben ze ons geholpen en konden we alsnog richting huis. Top service!
Wat waren we alle 4 blij om weer thuis te zijn.

Deze vakantie verliep niet helemaal zoals wij in gedachte hadden. Zoals de meeste ons wel kennen doen we niet zomaar iets en hebben we (vooral de uitjes) tot op de bodem uitgezocht naar de mogelijkheden. We waren er beide redelijk van overtuigd dat we alles goed hadden voorbereidt. Als je dan toch iets anders aantreft moet je er uiteindelijk maar het beste van maken. Dat heeft begin van onze vakantie voor veel tranen en pijnlijke confrontaties gezorgd. De draad weer oppakken lukte wel, al deden we dat echt voor de jongens.
De bus liet ons niet in de steek (de lift wel), de rolstoel en 'onze IC' ook niet. De Ardennen is een prachtige omgeving en het huisje heeft een waanzinnig uitzicht, maar voor ons, in deze situatie, was dit eenmalig.

Thuis kan de wasmachine aan en kunnen we ons voorbereiden op woensdag want dan is Geuko jarig!!