We waren deze blog het liefst gestart met champagne en taart. Maar helaas zijn er tranen.... vanmiddag net na 12.00 uur belde de advocaat. Hem was medegedeeld dat ons vonnis is afgewezen zonder enige motivatie. Dat komt volgende week. Door personeelstekort in de rechtbank lukt dat niet eerder......
Daar moesten we het mee doen. Na lang wachten, spanning, stress, ruzie, slapeloze nachten, steeds maar weer afleiding zoeken was daar het antwoord ineens. Boem, we verliezen. De rechter gaat niet met ons mee. En waarom? Dat vertellen ze later.
Wij vinden het echt onmenselijk om dit op deze manier te doen. Maar hebben wij een keus?
Net als anders in ellendige situaties —want wij hebben al heel wat doorstaan—gaan papa en mama hier op ieder z'n eigen manier mee om. Onbewust worden er taken verdeeld. De 1 schiet gelijk weer in het papier werk, telefoontjes en contactpersonen, is boos, woedend maar draait de knop van doorgaan ook snel weer om. De ander neemt de zorg en vermaak voor de jongens op zich, is verdrietig en stilletjes. De meeste van jullie kennen ons goed genoeg om te weten wie, wie is.
Wij voelen ons enorm gesteund door de mensen om ons heen. Ouders, familie, vrienden. We hebben van ze allemaal al iets vernomen en dat doet ons goed. Ook Geuko zijn trouwe fans online blijven ons berichten sturen, hartverwarmend.
We zitten met 1000 vragen. Maar hebben geen antwoorden. We zullen moeten wachten tot nader bericht en dan pas kunnen we kijken hoe we verder gaan.
Tot die tijd blijven we jullie uiteraard wel op de hoogte houden want het moet hier in het gezin wel allemaal door blijven draaien. School, therapie, huiswerk enz. enz...
Tot de volgende blog.