Donderdagochtend begon Geuko aan zijn huiswerk. We waren mooi op tijd van bed. RSR zou komen voor de joystick. Tot onze verbazing kwam de monteur de rolstoel OPHALEN. Dat was ons niet verteld. De joystick moest worden vervangen. Maar dit mag en kan blijkbaar alleen in de werkplaats. Veiligheid, regels, blabla.. we snapten de monteur heus maar het was enorm sneu voor Geuko want die moest terug zijn bed in. Wachten tot de rolstoel weer terug kwam. En dat duurde en duurde... pas om 11.30 uur kwam RSR er weer aan. De monteur had keihard gewerkt en baalde ook dat Geuko lag te wachten. Maar het was gelukt, alles werkte weer naar behoren. Geuko deed in bed een beetje van zijn huiswerk, leerde voor zijn toets en keek daarna tv. De aanvraag voor een vervangende rolstoel (duwrolstol) is een poosje geleden al gedaan maar de WMO wil eerst goed onderzoeken of het werkelijk wel nodig is. Een tweede rolstoel. Wij zijn er van overtuigd dat het nodig is. Want Geuko heeft niks anders. Wat nou als er een onderdeel echt stuk gaat en niet vervangen kan worden? Wat als het repareren een week duurt? En dan?
Toen wij woensdag onze blog schreven hadden we nog geen idee dat op donderdag en vrijdag alles ineens heel snel zou gaan.
SOS International was al een paar week bezig met voorbereiden, alle medische dossiers verzamelen, persoonlijke informatie, regels voor het vliegen, regels van elke luchtvaartmaatschappij, veiligheid voor Geuko, mogelijkheden enz. enz. Het ging ons uiteraard niet snel genoeg en we werden tussendoor nauwelijks op de hoogte gehouden. 'Laat het los' werd er dan gezegd. Dat was heel moeilijk, is heel moeilijk. Als je al jaren alles zelf moet regelen.
We kregen op donderdagmiddag een telefoontje van SOS International dat het reisvoorstel akkoord was (door de verzekering). Maar omdat er nog slechts drie stoelen beschikbaar waren op de vlucht werd er, na ons akkoord, direct een boeking gedaan. Er werd afgesproken dat er vrijdag opnieuw gebeld zou worden of alles gelukt was.
Wat een spanning in huize van Lang maar ook opluchting dat het ineens al zó ver was! Zou het dan toch.....? We dronken er alvast een borrel op met een vriend, in de hoop op goede berichten vrijdag.
Vandaag ging Geuko gewoon naar school. Gelukkig, want de rolstoel had in de avond van donderdag een dikke vette storing. Er was ergens een kabelfout/breuk. Gelukkig konden wij dit zelf traceren en was het opgelost.
In de loop van de ochtend kregen we het (eerste) verlossende telefoontje. De vlucht is geboekt! De verpleegkundige is geregeld! Alleen nog wat logistieke details en puntjes op de i.
In de middag belde de advocaat met het volgende verlossende telefoontje. De verzekering is tot de conclusie gekomen om de pgb (zorguren voor Gert Jan) wél door te betalen en over het verschil in korting (20%-25%) zal niet meer worden gesproken. Echter het verblijf van Gert Jan gaan ze niet vergoeden maar dat leek ons toen geen probleem want vanuit de KKI stond een aanvraag voor een kamer in het ouderhuis. En die kosten zijn gelukkig niet zo hoog.
Wat een opluchting. Tranen van geluk. Alsof er 10 kg van onze schouders viel. We vertelden het goede nieuws aan Geuko en ook daar zagen we natte ogen en een dolblij jongetje. Eindelijk! Het gaat echt gebeuren!
Toch kwam er aan het einde van de middag wel een domper. Er is tot op heden geen beschikbaarheid in het ouderhuis van KKI. Dat betekent dus dat er voor Gert Jan nog geen slaapplek is. De vorige keer in Amerika sliep hij in het hotel maar daar was toen ook genoeg geld voor. Dat is nu natuurlijk wel anders....
We zijn ervan overtuigd dat we dit laatste hobbeltje ook kunnen oplossen dus daar berichten we jullie later weer over.
Een goed weekend gewenst!